Eg døyr. Sakte men sikkert. Cellene i kroppen vert brutt ned. Og eg sit her og tenkjer «eg døyr».

Det skjer om eg vil eller ei. Det kalde taket frå tida, daudens elskerinne, som heilt utan misskunn stramar taket rundt strupen min.

Stramare og stramare. Det mørknar no, og straks er det eksamen.