Det er ein søvnig laurdags føremiddag i Skostredet, midt i Bergen by. På det som likna ein fransk kafé sit ei kvinne i byrjinga av dei tjuve og stirra utor glaset. Ho studera menneskja som går forbi. Framføre seg har ho ei skriveblokk av det finare slaget og ein fyllepenn, ein halvdrukken kopp te og eit fat med to kjeks på. Ho ser frustrert ut. Tygg nesten manisk på pennen ho held i handa. Så tek ho til å skriva. Kva er dette? Er det jubel, applaus og fyrverkeri ho høyrer i det fjerne? Å nei, det var visst berre handlelista. Ho lener seg attende i stolen og stirrar tomt ut i lufta.

Fartande inn kjem ei elegant dame med flammeraudt hår og mjølkekvit hud. På seg har ho ei fløyelsgrøn kåpe. Ho skrittar bestemt fram til bordet og gjer ho ein god klem. «Der er du, finingen min. Korleis går det? Er det den neste Amalie Skram som sit her?» Ho smilar med auga når ho seier det. Kari føler seg teit, men kvar gong Solveig seier slikt til ho kan ho ikkje hjelpe for ei varm god kjensle som spreiar seg frå magen. «Vel, erhm. Ikkje akkurat, trur eg. Skal eg bli den nye Skram må eg klare å skriva meir enn ei handleliste.» «Få sjå». Før Kari rekk å seia noko har Solveig nappa notatboka utor hendene hennar. Ho kjenner eit kaldt guffs gå igjennom kroppen. Solveig må ikkje sjå diktet ho skreiv. Ho fattar sikkert ikkje meininga bak uansett, men om ho klarar og ikkje raudna er ein annan sak.

«Ondskapens blomster» les Solveig høgt. Men du likar jo ikkje blomar du?» «Nei, det er eit dikt av Charles Baudelaire.» Ho nappar boka utav hendene hennas igjen. «Men i den litterære verda skal ein jo helst skriva om ting som ikkje er henta rett frå sitt eige liv. Elles vert det så gjennomsiktig og keisamt heile greia.» Solveig peikar ut på gata og seier «sjå der» mens ho nappar boka triumferande attende, og bler i ho på ny. Kari gjev opp. Ho får berre sjå i boka. Kanskje ho i det minste kan gje ho litt inspirasjon.  «Fuglane i sivet, og svanar som flyg i saman mot solnedgangen? Eg ana ikkje at du var så ornitologisk av deg?» «Erhm, igjen: kunstnarisk fridom, eller kva i svarten det heiter». «Ja vel». Kari kjende varmen i kinna og trykket i hovudet no. Heilt sidan ho var lita hadde ho aldri klart å kjenne forskjell på når ho raudna eller ikkje. Ho fekk berre håpe Solveig trudde ho var varm. Solveig reiste seg resolutt utan å seia noko, og gjekk bort til bardisken. Ho kom att med to glas raudvin. «Om du vil skriva som ein kunstnar må du leva som ein kunstnar.» «Jo, men klokka er ikkje middag ein gong.» «Spelar inga rolle. I dag er du bohem. Vertfall nok til å ta deg eit glas vin ein laurdags føremiddag.» Kari tok glaset. Det kunne jo sikkert ikkje skade. Ho nippa til raudvinen. Det smaka eventyrleg, og det var som at skuldrene falt eit lite hakk for kvart nipp. Til slutt var det vel berre pudding att av ho. Ho klukka av tanken.

«Så, fortel meg: kva skjedde eigentleg mellom deg og Jasper? Eg trudde han var ein bra fyr? Kontorist i banken og alt ting.» «Ja, nei. Det var ikkje noko gale med han, sånn sett. Eg berre…» Ho visste ikkje heilt kva ho skulle seia. Jasper hadde fridd til ho på ein tur oppå Blåfjellet. Ho hadde blitt så paff. Einaste ho hadde klart å tenke var at Jasper snart var blitt heilt skalla. Ho såg korleis sololja og sveitta blanda seg på issen, mens han stod på kne og bad ho spandera livet sitt på han. På ein måte ville ho gjerne trulove seg med han, det hadde vore så enkelt. Så vanleg. Men ho visste at ho ikkje kom til å klare å gifte seg med han. Dei hadde gått på stemnemøte no sidan den juletrefesten i advent. Det hadde vore så greitt. Han hadde stadig handsama ho fint, og vore det mange ville ha kalla ein gentleman. Ho ville berre lurt alle, lurt seg sjølv – men det gjekk ikkje. Jasper vart ikkje arg. Det var berre som å sjå lufta gå ut av ein stor ballong. Og det som var att var ein liten, vonbroten gut. Han sa han forstod, sjølv om ho tvilte sterkt på det. Han sa han ville at dei skulle vera venar, sjølv om ho tvila på det også. Ho sa ikkje meir enn ho måtte, men trudde kanskje han forstod. At han såg maska ho hadde på seg, og kven ho var under maska.

«Eg og Jasper, me ville liksom berre forskjellige ting. Han ville jo stifta familie med mange born, og eg ville reisa rundt i verda og oppleva ting. Smaka på ting. Er så lei av denne byen no. Han gjer meg ingenting. Dei same folka, dag etter dag. Nokon gonger lengtar eg etter at sjølv noko vondt må skje. Ikkje for at eg ønskjer det, men fordi då kan eg vertfall føla noko. Føla noko utan å verta dømt. Utan at naboane eller andre skal blanda seg oppi kven eg er glad i, eller går på fest med.» Solveig såg storauga på ho. Det hadde komme så møkje på ein gong. Ho hadde ikkje planlagd det. Kanskje det var vinen. «Ehmm, ja. Det var jo… Men du har jo ikkje snakka om reising før, eller kven du skal vera glad i..?» Det vart stille. «Men dette er kanskje bra.» Solveig smilte igjen no. «Ja, sånn som du sa Kari, treng ikkje å meina det for å skriva om det. Kjempebra. Skriv om det å reisa og å vera glad i… Skriv om det.» Kva var dette? Raudna Solveig litt no? Ho trudde aldri ho skulle få sjå det. Solveig var den tøffaste dama ho visste. Aldri redd noko eller nokon. Ho smilte. «Kanskje det. Lyt vera sånn kreativ kunstnarsjel no når eg har blitt ein bohem, veitt du». No smilte dei til kvarandre. «Ja!» Ho såg nøgd ut. Som når ein får hjelpa nokon ein bryr seg om. Solveig tok den siste skvetten med vin i ein slurk og sa «vel, no må eg vidare. Men takk for visitten i di bohemske verd. Har du skrivesperre, gjer sånn som meg. Ta å byrj med dagens dato, og litt om dagen i dag. Då plar det å losne.» Solveig gav ho ein varm klem, og før ho hadde rokke å sei så møkje som «hadet» var ho faren igjen. Som ein midtsommarbris. Ho smilte draumane. Ein varm og fantastisk bris. Ho fekk bruke kjensla ho hadde no til å skriva noko fint. Det kom nok ikkje til å skje så møkje spanande her uansett. Ho opna ei ny side i boka. Tok fyllepennen og skreiv «Ein midtsommarbris» som overskrift, og til høgre daterte ho: 6. april, 1940. Jau, dette vart bra!

Ole Bertil, 23/4-18